Gamen

(Dit zijn chomosomen met de genen erop )

Na lang twijfelen weet ik het zeker: ik mis een gen!! Het is treurig maar waar. Het gen waar de sport-beleving, game-behoefte en het plezier om spelletjes te doen op vastgelegd is.
Als moeder heb ik dat op gebied al gefaald; Kolonisten van Katan heb ik nooit begrepen en kwartetten is ook niks voor mij. Gelukkig voor de kids was mijn man daar altijd voor te porren.
Het enige spel dat ik tot in de finesses beheer is mens-erger-je-niet. ( Zowel letterlijk als figuurlijk...)

Maar dat wil tegenwoordig niemand meer spelen.
Nu komt er een game-case in de bieb. Dat vind ik prima. Het gaat tenslotte om de informatie ( of het verhaal) en of dat nou via een game, muziek CD, boek of CD-ROM geleend wordt maakt weinig uit voor mij.
In grote verrijdbare bak zit alle apparatuur en op commando komt er een uit de kluiten gewassen scherm omhoog. Er zit een Wii, een X-box en nog wat in waarvan ik de naam weer vergeten ben.
Vanmorgen werd het allemaal gedemonstreerd en iedereen kon het uitproberen. Op vier van deze game-cases.

En toen wist ik het zeker.....Ik mis het gen!!
Sommige collega's waren bloedfanatiek en stonden met rood-doorlopen ogen te gamen. Ze waren fanatiek digitaal aan het bowlen maar bij mij welde de competitiegeest niet op. En ze waren enthousiast op een digitale gitaar aan het pingelen met een niet-muzikaal resultaat.
Maar gelukkig vinden heel veel mensen gamen wel leuk Bejaarden gaan wii-en en edu-gaming is natuurlijk helemaal een prima ontwikkeling. Dus vooral doen in de bieb!
Want het is onvoorstelbaar veel spannender dan een boek waarvan je de afloop al kan weten door op de laatste pagina te kijken. En er zijn nog veel meer voordelen.....
Alleen IK mis het gen.

Enter en je bent er!

Gisterenochtend, nadat we alle problemen met de apparatuur hadden opgelost, gingen we van start met de internet cursus voor beginners. Vier dames op leeftijd kwamen wat onzeker de bieb in gescharreld. 

Ik heb altijd erg te altijd erg te doen met beginners. Ik weet nog hoe ik mezelf voelde toen ik voor het eerst met de computer aan de gang ging. Mijn kinderen hebben mij de eerste beginselen geleerd en dat ging altijd met veel gezucht en gemopper. "Dat zei ik toch de vorige keer al" ... "je moet gewoon hier klikken" en als het niet lukte zeiden ze altijd: " Dan doe je gewoon ff zo..." Ze rommelden dan snel iets voor mijn neus en zorgden dat ze zo snel mogelijk weer weg kwamen van mijn gepruts.

Later heb ik op het ROC heel veel geleerd van een geduldige docent en natuurlijk van onze internetgoeroe op de bieb.Maar ik heb dus wel begrip voor die beginners en alle geduld van de wereld voor hen.

Het is altijd aardig om te analyseren WAT ze eigenlijk zo moeilijk vinden.

• Op de eerste plaats begrijpen ze niet dat een computer niet doet wat je graag wilt dat hij doet maar wat je 'm duidelijk maakt dat hij moet doen. Een belangrijk verschil...
• Het verschil tussen de linker en de rechter muisknop is ook altijd lastig.
• Heel moeilijk vinden mensen het om te zien waar alle knoppen of pictogrammen zitten. Als ze het vervolgens weten op de bieb pc dan komt de echte verwarring: bij hen thuis ziet het scherm er weer heel anders uit.
• Ze begrijpen vaak ook niet dat Google niet een "ding" is maar iets dat je gewoon moet behandelen als elke website nl: de URL intikken dan dan enteren. Dan pas een (liefst zinnige) zoekterm.
• Dat enter blijkt ook echt een hobbel. Mensen tikken een URL in en wachten dan tot er iets gaat gebeuren.Verbijsterd vragen ze zich dan af waarom het toch zo lang duurt.. 

Dat ze toch komen is prijzenswaardig en de mensen zijn vaak ook heel erg leerbaar.  We horen vaak dat ze heel blij zijn dat ze dingen nu eindelijk weten en snappen. Ze zeggen ook vrijwel allemaal dat hun kinderen het zo snel uitleggen dat ze daarna nog steeds niet begrijpen. En dat ze gelukkig zijn met de rustige persoonlijke aandacht die ze krijgen. Mooi toch...

Laatst sprak een oudere heer mij aan in de bieb. Hij vertelde dat hij na het volgen van onze cursus nog steeds aan het oefenen was maar dat het toch allemaal wel moeilijk was voor hem. Een beetje besmuikt vroeg hij of ik dat rijmpje nog eens wilde opschrijven voor hem . Ik begreep werkelijk absoluut niet waar hij het over had. Hij vertelde dat ik het tijdens de cursus op een briefje had gezet en dat dat hem zo geholpen had. Maar hij was nu het briefje kwijt.

Ineens wist ik het en schreef nog eens op een papiertje het bekende credo: "Enter en je bent er" 

"Dank u wel" zei hij en hij stopte het briefje in zijn zak. Ik hoop dat het hem ook dit keer weer helpt. 

Bericht uit de NRC van 21 september

Eerste bibliotheek zonder boeken

Een nieuwe bibliotheek helemaal zonder boeken, is dat de toekomst? De universiteit van Texas in San Antonio denkt van wel. In de nieuwe technische bibliotheek staan helemaal geen boeken. Dit is hiermee volgens de universiteit de eerste boekloze bibliotheek ter wereld geworden – een bericht hierover staat in een nieuwsbrief voor hoger onderwijs. Al het materiaal is elektronisch toegankelijk. Maar ‘de bibliotheek’ blijft wel bestaan.

As a shared space for discovery, socializing, and studying, the library is still very much relevant and in demand, says Krisellen Maloney, dean of libraries at San Antonio. That is why the university invested a new library space instead of just putting librarians in offices around campus, Maloney says. “You study and work in the library,” she says. “That’s how libraries have always been. When people come to the library with books, they’re not necessarily using the books. They’re also there for the services — to consult, get instruction, find content, and use the content.

Vrijwel iedereen in het vak ziet een toekomst voor bibliothecarissen als mensen die de weg kunnen wijzen in een berg informatie. Maar over de bibliotheek als een fysieke ruimte denkt niet iedereen hetzelfde. Sommige universiteiten hebben ervoor gekozen om de bibliotheekmedewerkers een kantoor te geven in de verschillende faculteiten, om op die manier dat vraagbaken dichter bij wetenschappelijk personeel en studenten te hebben

Kink in de kabel!

Er zijn weinig zaken waar ik gestrest van raak. Tijdgebrek, rotzooi in huis , schreeuwende pubers; allemaal te hanteren. Maar waar ik echt rode vlekken van in mijn nek krijg is apparatuur die het op belangrijke momenten laat afweten. 

Zo gaven we vanmorgen de Internet-cursus voor beginners. Voor alle zekerheid, en wijs geworden door alle storingen en toestanden van de afgelopen tijd, gingen we vroeg aan de slag om alles aan de praat te krijgen.

Omdat het draadloze internet nooit zo betrouwbaar is als via ( onze gloednieuwe mooie rode) kabel namen we geen enkel risico...

Maar helaas... met het opstarten van de beamer kwamen de problemen. De eerste beamer geef een kanariegeel beeld en allerlei waarschuwingen over een filter.(?) Ik voelde de rode vlekken al komen....

Maar ik ben niet voor een gat te vangen en haalde snel de andere beamer. Bedremmeld zagen we weer 

een ...jawel geel beeld.

Gelukkig was onze Josien aanwezig. Josien zorgt voor de pc's en aanverwante zaken zoals Moeder Theresa voor haar weeskindertjes en kwam dus direct. Maar ook zij kon hier even niks mee.

De vlekken in mijn nek werden nu van rood langzaam paars.

John kwam erbij en begon enthousiast aan kabels te trekken. Volgens mij is hij altijd in voor een geintje en 

( het was intussen een half uur voor aanvang van de cursus) verklaarde  opgewekt dat de laptop dan wel kaduuk zou zijn. " En ja...een laptop kan je eigenlijk niet repareren.!!!" 

Mijn vlakken begonnen langzaam te fluoriseren.

Gelukkig kwam de ICT brigade tot de conclusie dat het niet aan de bieblaptop lag maar aan de verbindingskabel naar de beamer. We hebben een kabel uit het assortiment onze ICT hulp brigade  geleend die zo zwaar en dik was dat je die eerder bij een lasapparaat zou verwachten dan bij onze laptop.  Maar we konden toch gelukkig om tien uur " gewoon"  van start gaan. 

Zonder rood verkleurde nek of  gele beelden....

Dolle boel

We zijn weer volop aan de gang met de 23 dingen cursus! Er is nog een laatste deelnemer bijgekomen en we zijn nu met elf cursisten. Vanavond meldde er zich al flink wat op de chat. Allemaal met vragen en problemen.
Intussen zijn Walter en ik al aardig ervaren geworden en laten ons niet meer van de wijs brengen door al dat gechat door elkaar.
We hebben zelf afspraken gemaakt hoe we het aanpakken als er meerdere zaken door elkaar spelen op de chat.
Ook hebben we een aantal trucjes verzonnen om mensen optimaal te helpen. We zijn razendsnel en behendig geworden met het heen en weer sturen van printscreens en soms ook ( dat is wat lastiger en langzamer) met screencasts. Ook hebben we een database gemaakt met meest gestelde vragen (en de antwoorden natuurlijk)
Nu hebben we weer een nieuw  hulpmiddel gevonden, nl de google talk die ons tijdens het chatten op de beide Ningsforums in staat stelt met elkaar te overleggen op de achtergrond. Heel handig maar je moet wel echt kunnen "multitasken"
En op tijd stoppen en dan afkicken met een lekker glaasje wijn....

Daar gaan we weer!!

Afgelopen donderdag zijn we gestart met de nieuwe groep mensen die de 23dingen cursus gaat doen. We zijn gezamenlijk begonnen  met een presentatie over de cursus.
De meeste hebben er zin in hoewel er ook wel zijn die zich een beetje onzeker voelen. "Kan ik dit wel?" , "Lukt het wel? , "Heb ik wel tijd genoeg?"
Maar door een slim concept van een forum met een chat erop ( die vrijwel elke avond bemand- vrouwd is), veel persoonlijke aandacht en stimulans lukte het tot nu toe altijd om mensen  erdoor te slepen.
Het is ook erg leuk om te zien dat mensen er iets persoonlijks van maken. Ze maken leuke blogposten en zoeken foto's en films op waar zij van houden en waardoor je soms een heel ander beeld van iemand krijgt.
types die ineens een passie voor badeenden blijken te hebben of een heel andere muziekkeuze dan je ze toegedicht zou hebben.
Alle deelnemers veel plezier en op naar het certificaat!!!

Voorlees workshop in het MLP+

Sommige dingen kan je gewoon zelf niet goed..... Als je verstandig bent vraag je dus iemand die het wel goed kan om het te doen.

Zo is het ook met voorlezen. Mijn kinderen wilden vroeger al liever dat mijn man voorlas dan ik  en daar heb ik mijn conclusies dus al lang geleden uit getrokken. Maar Petra en Evelien kunnen het wel; heel erg goed zelfs. Vandaar dat ik hen gevraagd heb mij te helpen.

In het kader van de week van de alfabetisering hielden we gisteren een voorleesworkshop voor de leerlingen van het ID college. Allemaal volwassenen die graag hun lees en schrijfvaardigheden willen verbeteren.

Petra heeft een prima presentatie gegeven over het voorlezen aan jonge kinderen. Zij legde er ook de nadruk op hoe belangrijk het voor kinderen is om voorgelezen te worden en vooral  hoe leuk en gezellig dit kan zijn. En als je dan af en toe een woord mist: ach, een kniesoor die daarop let...

Daarna heeft Petra het boek : "Anton kan toveren" voorgelezen. Zij kan zo voorlezen dat je als het ware "het verhaal ingezogen wordt". Het is ook zo'n leuk boek!!

De bezoekers hebben daarna in twee groepen met Petra en Evelien geoefend met het voorlezen. Zelf had ik verwacht dat mensen wel een flinke drempel zouden ervaren maar dat bleek absoluut niet het geval.Het was gewoon aandoenlijk om te zien dat twee oudere mannen samen heel serieus Anton aan elkaar voor zaten te lezen.

Evelien en Petra hadden ook nog andere prentenboeken erbij gehaald om te laten zien wat er toch een mooie voorleesboeken zijn tegenwoordig.

Na het lezen heb ik nog wat over het MLP+ verteld en nog een paar leden ingeschreven.

Intussen scharrelde dde gasten nog druk rond in het MLP+ en bekeken boeken enzo. Ze hadden het kennelijk erg gezellig zo met elkaar. Als we een borrel hadden geschonken hadden was het waarschijnlijk wel elf uur geworden maar we hebben zo rond negen uur de zaak toch afgesloten.

Met een heel goed gevoel!

skype

Gisteravond heb ik skype geïnstalleerd.
Niet om de telefoonkosten te drukken maar omdat een groep mensen mij gevraagd had hen te leren Skypen. Dan is het wel handig om het eerst zelf te leren. Ik zag in eerste instantie nogal op tegen dat gehannes met het optimaliseren van de instellingen. Met Google talk, wat in mogelijkheden niet zoveel verschilt van dit programma, kun je daar een hoop gezeur mee hebben.
Na het installeren moet je natuurlijk een slachtoffer hebben om dat op uit te proberen. Mijn dochter toonde zich deze keer gewillig; meestal vindt ze dat digitale kunst en vliegwerk van mij maar onzin.
Ze kwam met haar laptop gezellig naast me zitten wat resulteerde in een geweldige gepiep dat door merg en been ging.
Toen ze op zolder zat was dat gelukkig over en hebben wij een gezellig videogesprek gehad.( Zonder enig gezanik met instellingen voor camera of microfoon.)

Dat wil zeggen we hadden alletwee goed beeld maar aangezien zij niet over een microfoon beschikt moest zij haar verbale bijdrage via het chatvenstertje typen of, waar ze later maar toe overging, van de trap af schreeuwen.
Heel gezellig dus... En vooral leuk en veel goedkoper dan telefoneren als éen van beiden bv in het buitenland zit of zo..